Podstawy konserwacji prognozowanej

Wypracowanie dobrych podstaw skutkuje wysokimi dywidendami

To żadna niespodzianka, że prace konserwacyjne bywają czasochłonne i drogie. Również jest dość oczywiste, że prawidłowa realizacja konserwacji ma zasadniczy wpływ na maksymalne wydłużenie efektywnego czasu pracy sprzętu oraz na zapewnienie opłacalności przedsiębiorstwa. Mimo to w wielu przypadkach stosuje się podejście „przerw na naprawy” (konserwacja reaktywna), a także realizuje konserwację profilaktyczną na podstawie grafiku czasowego lub planowanego scenariusza, niezależnie od aktualnych potrzeb. Z drugiej strony dążenie do poprawienia wydajności produkcyjnej zakładu i efektywnego wykorzystania czasu maszyn wraz z postępem technologicznym i rozwojem technik serwisowych powoduje, że nowa metoda konserwacji zyskuje coraz większe uznanie.

Definicja konserwacji prognozowanej

Konserwacja prognozowana (PdM) jest to metoda oceny stanu maszyn w sposób pozwalający na identyfikację usterek we wczesnym etapie ich powstawania. Badanie jest prowadzone bez konieczności wyłączania maszyny z ruchu do celów kontroli, co jest zwykle wymagane w programach konserwacji profilaktycznej. Wyróżniającą cechą tego podejścia jest to, że wysokiej jakości program PdM wykorzystuje sprawdzone techniki testowania, takie jak analiza wibracyjna, termografia, analiza cząstek zużycia w oleju, badanie ultradźwiękowe, obrazowanie wideo, wyważenie i osiowanie oraz badanie silników elektrycznych.

Dobrze wdrożony program PdM ma na celu wyeliminowanie zgadywania z procesu konserwacji. Wykorzystując testowanie jednoznacznie identyfikujące zarówno problem, jak i potencjalną jego przyczynę, przeszkolony personel techniczny i analityk mogą zalecić najlepsze rozwiązania i działania eliminujące powtarzające się problemy, zapobiegające nieplanowanym przestojom, wydłużające czas pracy maszyn i usprawniające ogólną wydajność procesów i maszyn w zakładzie.

Autor: Mark Roether